به باور بنده، (محمد امجد) دموکراسی‌های حقوق بشری، نزدیک‌ترین “دولت عدل” به “باورهای سیاسی شیعی” در عصر غیبت معصوم علیه‌السلام است. شیعیان، چه آنها که در يك سر طیف (از غیبت کبری تا کنون)، در گپ پرناشدنی دیانت و سیاست، به نحو یوتوپيك منفعل، جانب دیانت را گرفته‌اند (و سیاست را به نفع دیانت وانهاده‌اند و چه آنها که به نحو یوتوپيك فعال ، حکومت را از آن خدا و مؤمنان دانسته‌اند و نظریه یوتوپيك افلاطونی را- حکیم/فرمانروا- در قالب نظریه “ولایت مطلقه فقيه” پردازش کرده‌اند؛ چنان‌چه به “حقوق بشر جهانشمول ” در جمع دیانت و سیاست” معتقد نشوند؛ کمیت زیستِ ایمانی/ شهروندی‌شان در دنیای جدید تا به حشر لنگ است!
محمد امجد
